Tijdens de laatste jaren van zijn leven deed ik mijn vaders administratie en ik had mijn vader beloofd na zijn overlijden het zakelijke stuk af te handelen. Het leek vanzelfsprekend. Ik was bekend met alles wat er liep en het gaf mijn vader rust te weten dat ik het deed.
Het valt me zwaar. Iedere melding van het overlijden van mijn vader die ik bij de instanties doe, geeft mij het gevoel dat ik zijn bestaansrecht ontneem, alsof mijn vader er nooit geweest is. Veel gaat begrijpelijkerwijs via digitale- of schriftelijke weg waardoor je er weinig gevoel in kunt leggen of je verhaal kunt delen en ik merk dat ik daar behoefte aan heb. Menselijk contact om te kunnen vertellen dat mijn vader is overleden en niet een formulier waar ik steeds zwart op wit mag melden dat mijn vader er niet meer is.

De instanties hebben hun tijd nodig om alles te verwerken. Soms vind ik dat lastig en word ik onrustig. Zolang de instanties niet alles verwerkt hebben, kan ik niet afsluiten en verder. Aan de andere kant is het fijn, want iedere maand dat niet alles is afgehandeld, ontvang ik een bankafschrift van mijn vaders rekening. Iedere maand zie ik mijn vaders naam op de enveloppe en is hij weer een klein beetje bij me.

Na ruim een jaar komt het moment dat echt alles geregeld is en ik het banksaldo kan overmaken aan de erfgenamen. Ik wacht tot het rekeningsaldo op nul staat. Dan typ ik de allerlaatste mail voor mijn vader, daarmee beëindig ik zijn bankrekeningen. Het geeft het gevoel dat mijn vader nooit bestaan heeft. Voor de instanties bestaat hij ook niet meer, maar voor mij wel. Gelukkig leeft mijn vader voort in mijn hart en in mijn herinneringen.

Ik stap onder de douche en geef de zwaarte mee aan het water. Zeven jaar zorgen voor mijn vader en het laatste regelwerk spoelen van mij af. Ik voel me lichter, het afvoerputje neemt de laatste restjes mee. Het is volbracht….