Want hoe ga ik straks invulling geven aan mijn praktijk? Is dit werkbaar voor mij? Op papier ziet het er redelijk uit, maar hoe is het om dit in de praktijk, in mijn praktijk, te brengen? En wat ik nog veel belangrijker vind, hoe ga jij dit als mijn cliënt ervaren? Kan ik straks die ontspanning geven, waar jij behoefte aan hebt? Hoe gespannen ben ik straks in dit nieuwe werken? Kan ik dat loslaten tijdens het masseren zodat jij daar niks of zo weinig mogelijk van merkt? Voel jij je opgelaten als je bij mij in de praktijk bent? Kun jij hiermee zijn? Geeft het weerstand bij jou? Creëert dit een afstand, die er normaal gesproken niet is? Allemaal vragen waar ik het antwoord niet op weet.

Jaren geleden sprak mijn schoonvader de wijze woorden: “Je moet je pas zorgen gaan maken als het zover is.” Hij heeft groot gelijk.
Toch is het niet verkeerd om eens stil te staan bij, misschien straks, mijn nieuwe manier van werken. Want zoals het was, zal het voorlopig niet meer zijn… Ik heb nog zoveel vragen en niemand weet de antwoorden. Ook ik weet ze niet, maar ik voel des te meer.
En op dit moment voelt dichtbij juist heel ver weg.